Poza miastem
Zaledwie kilkanaście kilometrów na północny-wschód od Dublina leży wieś Howth, będąca częścią półwyspu. Słowo wieś może być właściwie nieco obraźliwe dla mieszkańców. Dlaczego? Howth określa się mianem przedmieść stolicy Irlandii. Swoje miejsce na ziemi znaleźli tam znani i lubiani, m.in. Larry Mullen (perkusista U2), wokalistka The Cranberries Dolores O'Riodran czy Phil Lynott z Thin Lizzy. Po cóż tam jechać? Choćby dla widoków, które malują się na styku klifów i oblewających je wód. Do Howth dojedziemy zarówno autobusem, jak i kolejką DART.
Z kolei na południe od Dublina położona jest dzielnica Dún Laoghaire, uznawana za jedną z najbardziej atrakcyjnych w okolicy. Z jednej strony jest łącznikiem dla podróżujących promami z Wielkiej Brytanii, a z drugiej to kurort jachtowy. Na zwiedzających czekają Narodowe Muzeum Morskie oraz muzeum Jamesa Joyce'a. Dún Laoghaire słynie również z Festiwalu Kultury Świata, który uznawany jest za największą tego typu w kraju.
Mając do dyspozycji samochód, wystarczy nieco ponad godzina czasu, żeby pokonać 50-60 kilometrów i znaleźć się Górach Wicklow, choć słowo "góry" jest nieco na wyrost. Dość powiedzieć, że najwyższa Lugnaquilla ma 1000 m n.p.m. Mimo to nie brakuje chętnych do pokonywania szlaku turystycznego Wicklow Way. Sporym zainteresowaniem cieszy się wieś Glendalough. Raz, że mieści się tam jeden z ważniejszych zespołów klasztornych, a dwa, że najciekawszą atrakcję regionu stanowi Dolina Dwóch Jezior.
Tak jak Howth jest atrakcją na północny-wschód, a Dún Laoghaire na południe od Dublina, tak dla hrabstwa Wicklow jest przeciwwaga w postaci Newgrange. 50 kilometrów na północ mieści się megalityczny grobowiec korytarzowy. Należy on do kompleksu zwanego Pałacem nad Boyne, który jest wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Datuje się go na ponad 3000 lat p.n.e., co czyni go starszym od piramidy w Gizie! Zwiedzanie nie trwa zbyt długo. Najpierw zapoznajemy się z wystawą w centrum turystycznym, a następnie przejeżdżamy busem do grobowca. Cały jego urok to konstrukcja – 85 metrów średnicy, 11 metrów wysokości. Wchodzimy do środka, gasną światła i w tym momencie słyszymy historię, jak to tylko przez pięć dni w roku przez kwadrans wpada do środka wiązka promieni słonecznych. Zamiast jednak czekać do 19-23 grudnia, włączane są lampki mające dać namiastkę niesamowitego zjawiska.
